Xa que este ano seguimos con Emilia Pardo Bazán nas Xornadas literarias de Neda, animámonos con Los pazos de Ulloa.
Cando o novo sacerdote don Julián preséntase na facenda dos
Pazos de Ulloa, na Galicia rural, para exercer de administrador, o mundo co que
se acha está lonxe de calquera grandeza e, en canto aos mecanismos e paixóns
que nel rexen, próximo a un primitivismo medieval. O atraso e a decadencia, as
ambicións e o illamento, o instinto fronte á sociedade, a inanidad da nobreza
fronte á férrea determinación do aldeán son os eixos ao redor dos cales vira a
acción dunha novela que provocou un gran escándalo á súa publicación, en 1886,
debido á súa adscrición ao naturalismo, a crueza das situacións que narra e as
súas descricións.
Emilia Pardo Bazán reivindicou un "naturalismo"
autóctono, de carácter enxebre e propio da literatura española. "Os Pazos
de Ulloa" é unha mostra desta convicción e a súa obra máis destacada. Como
outras novelas europeas do cambio de século, é a saga dunha clase social en
decadencia: a aristocracia rural galega. Dramáticas escenas entre personaxes
trazados con forza, descricións intensas dunha estrutura política corrupta,
alternan coas evocacións do campo. Novela rexional, pero non rexionalista, non
se limita nas súas implicacións a unha rexión elixida pola súa pintoresquismo,
senón que se inspira nesa ambientación para facernos unha declaración universal
da época.
No hay comentarios:
Publicar un comentario